‘Hannah’
Dat onze kat officieel ‘Hannah’ heet, maar we haar in de praktijk ‘Driedeltje’ noemen. Ik schaam me daar behoorlijk voor, het is een hele rare naam en toch is het wie ze is. Het is gekomen door haar manier van lopen, het feit dat ze altijd eerst een tijd rond-driedelt voordat ze ergens een lekker plekje vindt. Maar ook nu ik dit uitleg schaam ik me, het is bijna niet goed te praten. Als er bezoek komt zeg ik vaak snel weer ‘Hannah’. Het voelt dan wel alsof ik mijn vriend, de honden én de katten zo zie opkijken van: Hannah? Die woont hier niet.
Driedeltje ziet er al haar hele leven uit als een kitten en ze heeft een staart die veel te ver door kan bewegen, ze kan hem plat op haar rug leggen. Verder is ze zwart met wit en ontzettend zacht en knuffelig, bijna te schattig om echt te zijn. Dat we gisteravond voor de grap op haar gingen schelden, juist omdat ze zo lief en zacht is. We noemden haar ineens ‘kanker-Driedeltje’. Maar zelfs als grapje klonk dit te hard, mijn vriend vond het ook echt niet kunnen. Ook ‘kut-Driedel’ wilde maar niet werken als grap. De andere beesten kan ik veel makkelijker voor de grap uitschelden.