Dat ik me altijd schuldig voel als ik kleding terugstuur naar webwinkels. Ik stel me dan altijd voor hoe blij ze waren toen de bestelling werd geplaatst, en al concludeerden dat dit een goede maand is en ze dit jaar misschien wel op vakantie kunnen. En dan die teleurgestelde gezichten als de postbode bij hen aanbelt en al die pakketjes weer teruggeeft. Dan moet je al die retouren ook nog administratief gaan verwerken, terwijl dat sowieso al niet je favoriete klus is, en dan gaan je cijfers er ook nog door achteruit. Dus dan moet je jezelf wel op een andere manier belonen om het vol te houden, en ga je steeds meer eten. En dan word je dik. En dan heb je een webwinkel in kleding, maar pas je er zelf niets meer van.
De laatste keer dat ik kleding bestelde werd het per fietskoerier bezorgd. Toen durfde ik het al helemaal niet terug te sturen. ‘Het is misschien niet jouw kleur, maar daardoor wel een keer wat anders’, zei ik tegen mezelf. De categorie kleding die ik als acceptabel beschouw breidt zich bij een fietskoerier razendsnel uit. Helaas geldt dit niet voor de categorie kleding die ik ook daadwerkelijk draag.