Dat ik, net als iedereen, soms cadeautjes krijg waar ik niet op zit te wachten. Dat ik dat meestal natuurlijk niet ga zeggen (dat doe ik eigenlijk alleen bij mijn moeder – hoewel het ook bij haar even duurde voordat ik durfde uit te spreken dat ik geen Jan, Jans en de kinderens meer spaar). Wat ik doorgaans doe is extra compenseren: hoe stommer ik het cadeau vind, hoe enthousiaster ik ga doen. Ik denk dat ik bang ben dat je het anders toch aan me kunt zien, plus dat ik soms bijna denk dat diegene als hij nog eens goed naar het cadeau kijkt zelf ook wel beseft dat mensen daar niet op zitten te wachten. Maar als ik dan écht heel blij doe zullen ze denken: dan zal dit toch wel een goede keuze zijn geweest, zó blij ben je niet zomaar.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
bottom of page