Dat ik jarenlang gedacht heb dat er ‘Villa Populier’ op een winkel in den Bosch stond, en ik iets over die winkel tegen mijn moeder zei, en ze toen moest lachen. Volgens haar heette die winkel ‘Ulla Popken’. Dat ik toen keek en inderdaad ‘Ulla Popken’ zag staan, maar er toch van overtuigd bleef dat dat er eerder niet stond. Alsof ze het bord ’s nachts hadden verwisseld en iedereen om mij heen ook meteen even geïnstrueerd hadden om te doen alsof het er al die tijd al had gehangen. Ik denk dat ik ook een complottheorie begin.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik met het raam open had geslapen, en de volgende ochtend keelpijn had. Ik twijfelde er de avond ervoor al over, omdat ik vroeger wel vaker met het raam open sliep en dan ’s ochtends steevast met keelpijn wakker werd. Tegelijkertijd vind ik dat onzin, zo zou het niet moeten werken dus ik beeld me het verband vast in. Toch was het ook nu weer zo, en hoopt het bewijs zich dus steeds verder op.
Mijn twijfels hierover komen ook een beetje doordat ik vroeger een vriendin had die beweerde niet met het raam dicht te kunnen slapen, vanwege te weinig frisse lucht. Dat vond ik belachelijk, dat was duidelijk een psychische kwestie. Ik was ook niet te beroerd om dat aan haar te laten merken. Daardoor lukt het me nu niet meer om me lekker aan mijn eigen hypothese over te geven. Terwijl ik haar nooit meer zie, dus ik zou er ongestraft mee weg kunnen komen.
Dat ik gisteren op straat liep en onze schoenmaker tegenkwam. Nu klinkt het alsof ik heel vaak schoenen laat maken, dat valt mee hoor, maar ik koop er ook wel eens veters en laat er sleutels bijmaken. Dat ik me toen ineens wel afvroeg hoe dat verband tussen schoenen en sleutels eigenlijk is ontstaan. Waarom worden die twee zeer verschillende dingen door dezelfde persoon uitgevoerd? Is dat omdat je het allebei nodig hebt met weggaan. Shit, mijn schoen is lek én ik heb geen extra sleutel. En dat je dan maar naar één iemand hoeft. Of heeft het met de apparatuur te maken, dat hij die machine toch in huis heeft voor de schoenen, en die sleutels er dan ook maar bij doet. Terwijl zijn passie duidelijk bij de schoenen ligt. Dat hij dan ook elke keer baalt als hij mensen zonder tas de winkel in ziet komen, omdat hij weet dat het dan zeer waarschijnlijk een gevalletje sleutel is. De kans dat ze hun schoenen daar ter plekke uittrekken en op sokken naar huis gaan, is natuurlijk nihil.
bottom of page